Is drop typisch Nederlands?

Ja, drop wordt wereldwijd gezien als een typisch Nederlands snoepje. Natuurlijk bestaat drop ook in andere landen, zoals in Duitsland, Finland en Scandinavië, maar nergens wordt het zó massaal gegeten als in Nederland. Nederlanders eten gemiddeld meer dan twee kilo drop per persoon per jaar. Daarmee is het niet zomaar een snoepgoed, maar een vast onderdeel van onze eetcultuur. Buitenlanders vinden de uitgesproken zoute of bittere smaak vaak vreemd, terwijl Nederlanders er juist mee opgroeien en het als een vertrouwde lekkernij zien.

Drop is typisch Nederlands omdat het hier al eeuwenlang ingeburgerd is. Vanaf de 17e eeuw, tijdens de bloeitijd van de handel, kwamen specerijen en zoethoutwortel via internationale routes naar Nederland. Apothekers begonnen zoethout te verwerken in medicijnen tegen hoest en maagklachten. Later werd het zoetmiddel gecombineerd met suiker en zout, waardoor de eerste echte dropjes ontstonden. Omdat Nederlanders van oudsher een voorliefde hebben voor uitgesproken smaken, sloeg het snoep snel aan. Inmiddels is drop niet alleen een lekkernij, maar ook een stukje nostalgie dat generaties met elkaar verbindt.

Drop wordt vaak “Hollands snoep” genoemd en dat klopt grotendeels. Hoewel de grondstof, zoethout, niet uit Nederland komt, hebben Nederlanders drop tot een nationaal product gemaakt. In veel landen is drop een nicheproduct, maar in Nederland ligt het in elke supermarkt, drogisterij en tankshop in tientallen varianten. Van honingdrop tot dubbelzout: het assortiment is hier ongeëvenaard. Daardoor is drop onderdeel geworden van onze identiteit, net zoals kaas en haring dat zijn. Buitenlanders kennen drop vaak zelfs als “Dutch liquorice”.

De oorsprong van drop ligt in de oude beschavingen. De Egyptenaren gebruikten al zoethoutwortel voor geneeskrachtige drankjes, en ook de Romeinen namen het mee als energiebron tijdens lange veldtochten. In de Middeleeuwen werd zoethout in Europa populair bij apothekers. Het moderne dropje zoals wij dat kennen, ontstond pas veel later, in de 18e en 19e eeuw, toen suiker en zetmeel werden toegevoegd. Nederland ontwikkelde zich al snel tot dé plek waar drop in allerlei varianten werd geproduceerd. Oorspronkelijk dus niet Nederlands, maar de moderne vorm die we nu kennen is onlosmakelijk met Nederland verbonden.

Het antwoord is simpel: Nederland. Wij eten gemiddeld meer dan twee kilo drop per persoon per jaar, ruim meer dan in andere landen. Ter vergelijking: in Duitsland en Finland wordt ook veel drop gegeten, maar daar blijft de consumptie beduidend lager. Buiten Europa is drop veel minder populair, en vaak een ‘verworven smaak’. Vooral de zoute varianten roepen verbazing op bij buitenlanders, die het vaak als “te intens” ervaren. Voor Nederlanders is juist die krachtige smaak de charme.

Er zijn meerdere redenen waarom drop zo populair is in Nederland. Ten eerste de geschiedenis: drop werd al vroeg verkocht door apothekers en werd daardoor vertrouwd als ‘gezond snoepje’. Ten tweede is er de grote variatie: van zoet tot zout, zacht tot hard, en zelfs met honing of laurier. Daardoor is er voor iedereen wel een favoriete soort. Daarnaast speelt ook nostalgie mee: veel Nederlanders kregen als kind al een zakje drop van opa of oma, en dat gevoel blijft hangen. Tot slot zijn Nederlanders van nature dol op uitgesproken smaken, wat goed aansluit bij de kruidige en zoute tonen van drop.

Ondanks de naam is Engelse drop helemaal geen Engelse uitvinding. De kleurrijke blokjes met laagjes drop en suiker zijn een Nederlandse creatie uit de 19e eeuw. Ze werden bedacht als feestelijke en zoetere variant van de klassieke drop. De naam “Engelse drop” is waarschijnlijk ontstaan omdat snoepjes met felle kleuren en suikerlaagjes destijds populair waren in Engeland, maar de productie en ontwikkeling vonden plaats in Nederland. Vandaag de dag wordt Engelse drop vooral gezien als een vrolijke, kleurrijke traktatie die qua smaak milder is dan de klassieke zoute varianten.